Lees hier de door Cees en Cato voorgelezen fragmenten

Op het podium straalde Nathaly altijd, en was zij de gratie zelve. Maar ook gaan er verhalen dat zij regelmatig met blauwe plekken op de balletschool verscheen. Vragen daarover lachte zij weg – of ze vertelde dat ze op de gladde stoep was uitgegleden.

De directie vermoedde echter huiselijk geweld. Zij brachten meerdere keren een bezoek aan het gezin om het gesprek aan te gaan. Daar troffen ze dan meestal alleen de heer Kroesnjatevsjovski aan, die sinds hij een been moest missen door een ongeluk met een zaagmachine in de fabriek, thuis op de bank hing. Mevrouw Kroesnjatevsjovski zat meer in het café dan dat zij voor het gezin zorgde, zodat de directie onverrichter zake weer vertrok.

Toen Nathaly later bij de familie Kaulquappe ging wonen, boven een Fussbodenschleifmaschinenverleihladen, werd duidelijk dat zij inderdaad gewoon regelmatig struikelde – niets meer, niets minder. Pas hier werden er maatregelen getroffen om haar delicate balletlijfje te sparen voor onheil, door Nathaly binnenshuis kussens om te binden.

Ze was boos, heel boos, zoals alleen madam Bösen boos kan zijn. Gisteravond was ik uren bezig geweest met de voorbereiding; het lint aannaaien, het suède neusje vastzetten. Ik had uren gekneed en ze met liefde van soepelheid voorzien. Ik had ze op de stoel gelegd, de linten over de rugleuning gedrapeerd, ze waren er klaar voor. Hoe kon ik ze vergeten? Dat moment daar in de kleedkamer. Dat gevoel toen tot me doordrong dat ik daar was en mijn spitzen nog op de stoel met de linten als stil teken van eenzaamheid. En de woede van madam Bösen was ongekend.

Lees via de uitklapvensters de voorgelezen fragmenten nog eens na.

De wereld is daar buiten

alleen binnen staat het stil.

Ik moet de luiken sluiten -

omdat ik niet weet wat ik wil.

 

Feestgedruis is zonder mij

(een invitatie kreeg ik niet)

altijd: achterin de rij

en eenzaamheid in het verschiet.

 

Ik wil niet altijd aan de kant staan:

moeder! buurman! slagersknecht!

Niemand die mij kan verstaan…

een roepende op de achterplecht.

 

Gieren zwieren boven mijn hoofd,

geen dekking kan ik vinden.

Een uitweg is mij nooit beloofd:

ik waai aldus met alle winden.

 

Maar als een weg naar de diepte leidt

Gaat er een ook naar omhoog!

Voor nu word ik nog niet verleid

- en voorlopig zit ik droog.

Waak voor het woord

Die in al zijn eenvoud

Doet alsof het zwijgt

Maar je hart doorboort

 

Wraak de zin

Die in zijn gebundeldheid

De haat en woede verschaamt

Gevoelens te min

 

Staak het rijm

Dat kleineert en bezeert

Doet vernederen en verkleinen

Woede is geen lijm

 

Omhels de tussenklank

Die vol is van genegenheid en begrip

Spel en vervoeg de hartstocht

Liefde is eeuwige dank